ความอยากอย่างแรงกล้าที่จะหลุดพ้นหรือรู้แจ้งนั้น
จะเป็นความอยากที่ขวางกั้นการหลุดพ้น..
พยายามมากเกินไป แต่ขาดปัญญา เป็นการเคี่ยวเข็ญตนเองไปสู่ความทุกข์ยากโดยไม่จำเป็น
…เดินทางสายกลาง คือ สงบ วางสุข วางทุกข์
หน้าที่ของเรานั้น ทำเหตุให้ดีที่สุดเท่านั้น
ส่วนผลที่จะได้รับเป็นเรื่องของเขา ..ถ้าเราดำเนินชีวิตโดยมีการปล่อยวางเช่นนี้แล้วทุกข์ไม่รุมล้อมเรา..
จิตของคนตามธรรมชาตินั้นไม่มีความดีใจ เสียใจ ที่มีความดีใจเสียใจนั้นไม่ใช่จิต แต่เป็นอารมณ์ที่มาหลอกลวง
จิตก็หลงไปตามอารมณ์โดยไม่รู้ตัว แล้วก็เป็นสุข เป็นทุกข์ไปตามอารมณ์
ผู้ใดตามดูจิต ผู้นั้นจักพ้นจากบ่วงของมาร การกระทำจิตให้สงบนั้น อย่าเพิ่งเข้าใจว่า…
มาทำวันเดียวหรือสองวันมันจะสงบได้… จะต้องพยายาม ทำเรื่อย ๆ ….
